Fin da terra no medio do mundo
O devalo do sol ilumina cada tardiña as cruces nos cantís orientadas ao mar en lembranza de mortos e desaparecidos. Nese momento ofrécense xuntos os dous elementos, solpores e traxedias, que renomearon o latino Finisterrae para convertelo en Costa da Morte.

Na actualidade segue a ser un dos puntos estratéxicos máis transitados das rutas marítimas intercontinentais e un dos máis perigosos para a navegación. O rexistro cartográfico de naufraxios e salvamentos énchese de cruces que representan máis dun centenar e medio de embarcacións afundidas no último século, pero pérdese a conta dos sustos cotiáns na memoria colectiva dun pobo mariñeiro, por outra parte alegre e vital.
Por iso a Costa da Morte non é un cemiterio. Son uns cento cincuenta quilómetros de vida mariña e mariñeira mellor conservados da fachada atlántica europea. Abrangue, de norte a sur, desde as proximidades da cidade da Coruña ata o Cabo Fisterra. Contén as rías de Camariñas, Corme-Laxe e Lires nas cales se sitúan xunto co de Fisterra os principais portos, pero non os únicos pois existen outros como o de Caión ou o de Malpica que ofrecen refuxio a mar aberto.
Fóra das pequenas rías altas, trátase principalmente dunha costa acantilada nunha sucesión de amplas enseadas que acada os mellores exemplos de puntas agrestes nos Cabos Vilán, Touriñán ou no Roncudo. Aquí acharemos os treitos litorais máis salvaxes con sitio para os areais revestidos coa beleza do vento: Balarés en Ponteceso; O Trece en Camariñas, Mar de Fóra en Fisterra. Completan a riqueza medioambiental as zonas húmidas de Baldaio e Razo ou a lagoa de Traba. Sen esquecer, a sonora soidade das illas Sisargas.