Envoltas no lene celofán da mera -inevitable case- polo lugar en que naceron, as camelias do Pazo de Santa Cruz de Ribadulla son, amais de ilustres, ilustradas. Ilustres por antigas e vencelladas ao avoengo da casa. Ilustradas porque, mesmo un chisco murchas, con ese tacto de papel, de seda vella que lles queda cando xa pasou o seu tempo -deberon de acompañar a Jovellanos-, permanecen inertes encol da mesma mesa de pedra onde o escritor redactou máis dun asisado memorando.
Jovellanos, pois, non chegou a tempo: mediaba abril e as máis das camelias feneceran: as súas cabeciñas xacían estradas na terra, vencidas pero intactas.