Na súa orixe, a Vía da Prata xa foi empregada en época romana para comunicar o sur co noroeste da Península. Algunhas explicacións consideran que o termo “Vía da Prata”, deriva do sentido etimolóxico orixinal árabe Bal’latta, co que os musulmáns nomearon aquela ancha vía pública empedrada que se encamiñaba cara o norte cristián. Outras asóciano ao emprego desta vía polo comercio da prata americana chegada aos peiraos de Sevilla. Foi mesmamente a ruta de expansión do reino medieval de Galicia-León cara ao sur.
A Vía da Prata, tamén coñecida como Camiño do Sueste, ten a súa orixe en Andalucía e Estremadura. Existen diversas alternativas desta vía en terras galegas, propoñendo o Bono Iacobus a que enlaza Verín con Santiago de Compostela. O viaxeiro poderá gozar no seu percorrer por Galicia dunha enfeitizadora paisaxe natural, ateigada de pontes medievais, igrexas ancestrais e pazos.
Baixo a impetuosa mirada da fortaleza medieval de Monterrei, aparece o lugar de Vilaza, onde atopamos este fermoso pazo restaurado do século XVII, que conserva o sabor do antigo, sen renunciar ás máis actuais comodidades que esixe o turismo de alta calidade.
Antiga casa reitoral do século XVIII, onde o tempo transcorre sosegadamente, rodeada de prados, labradíos e bosques centenarios de castiñeiros, carballos, bidueiras e ameneiros.
Situada no conxunto histórico de Santa Mariña de Augas Santas, atopamos esta fermosa casa de labranza na que poder disfrutar do silencio e da maxia que rodea a todo o conxunto etnográfico: castros, petroglifos, restos romanos...
O conxunto de construcións en pedra de arquitectura tradicional recrea o máis suxerente ambiente da sociedade rural galega (casa principal, casas secundarias, forno e hórreo con máis de 100 anos de antigüidade).
O conxunto de construcións en pedra de arquitectura tradicional recrea o máis suxerente ambiente da sociedade rural galega (casa principal, casas secundarias, forno e hórreo con máis de 100 anos de antigüidade).
Despois de 200 anos, aínda conserva madeiras de carballo e castiñeiro orixinais, a lareira propia dun pazo, paredes con máis dun metro de grosor que ocultan escaleiras secretas…
Recibe este nome a principios do século pasado cando se establece nela unha das primeiras boticas da zona. Restaurada no ano 2004, segue conservando o patio amurallado, o hórreo e plantas centenarias. Poderá pasear por extensos e fermosos xardíns, descansar ao carón da gran lareira e gozar da excelente cociña galega.
