O Camiño Primitivo debe o seu nome a ser o primeiro itinerario xacobeo do cal se ten referencia.
Un dos primeiros devotos en seguir esta ruta foi o rei Afonso II o Casto que, gobernando o Reino Astur, realizou o camiño dende Oviedo ata Santiago de Compostela no primeiro terzo do s. IX, para visitar a tumba do Apóstolo descuberta poucos anos antes. A achega do monarca resultou chave para consolidar a peregrinación a Compostela ao confirmar que os restos aparecidos pertencían a Santiago o Maior. Por orde do rei construíuse unha pequena igrexa no lugar do achado, e a noticia propagouse entre a comunidade de crentes, iniciándose as peregrinacións e a organización do culto apostólico na nacente urbe.
O seu nome procede da contracción das palabras galegas longa e arela, cun significado semellante a "profundo desexo". Trátase dunha antiga casa de labranza, no seu tempo rica e importante, con referencias documentais que se remontan ao s. XVII. A actual configuración arquitectónica, composta por catro edificacións rehabilitadas ao xeito tradicional, data de finais do s. XIX e sitúase nun terreo de 70.000 m2 de pradaría poboada de árbores autóctonas como carballos, castiñeiros, acivros bidueiros ou freixos.
A construción da Casa dos Sangro iníciase en 1730, a partir dun encargo realizado ao arquitecto compostelán Lucas Ferro Caaveiro, sufrindo certas modificacións en 1769, como a incorporación do escudo dos Quiroga que preside a súa fachada. A edificación situada en pleno centro histórico de Lugo foi reformada e inaugurada como hotel en marzo de 2008. Do seu interior cabe destacar a escalinata, pétrea no primeiro piso e de madeira nos dous seguintes, a decoración propia de cada un dos seus espazosos cuartos e baños, e a profusión de detalles únicos como cadros, lámpadas, radiadores, tallas de madeira, etc que decoran as estanzas comúns; todo iso acorde ao esplendor dunha casa señorial do s. XVIII.
Esta antiga casa de labranza situada na bisbarra da Ulloa foi construída entre os anos 1840 e 1841, sendo restaurada no ano 1993, para dedicarse a turismo rural a partir de 1995. Consta de dúas plantas, con 130 m2 de superficie cada unha delas. Na planta baixa encóntranse os espazos comúns (cociña, comedor, sala de estar e adega), mentres que na planta superior se distribúen os 5 cuartos e os baños da casa. Está encravada nun terreo de 3000 m2 onde se conservan outras edificacións como o palleiro, o forno e o hórreo. O terreo linda co río Ferreira e a ponte romana por onde discorre o Camiño Primitivo.
CASA MILIA I levántase sobre unha antiga casa de labranza recentemente rehabilitada con materiais como pedra e madeira. A primeira construción en cachotaría data de 1940, sendo reformada no ano 1993 e conservándose en perfectas condicións na actualidade. Dispón dunha superficie útil de 130 m² distribuídos en catro cuartos con baño e un salón social, ademais dun amplo xardín que rodea a casa.
A casa foi adquirida a mediados do s. XVII por un galego emigrado a Cuba. Coñecida como a "Casa da Pena" foi usada como estanza de veraneo, pasando a ser residencia habitual a finais do s. XVIII. A edificación, tipicamente galega, de planta rectangular con distintos niveis, sustentada por robustos muros e vigas de castaño, foi restaurada en 2001 conservando ao máximo a súa morfoloxía e elementos orixinais. Está rodeada por un terreo con árbores propias da zona, algúns deles centenarios, bordeado por muros e peches típicos da época.
