Esta capela do século XII é o único vestixio da leprosería que aquí existiu entre os séculos XII e XVIII e que desapareceu totalmente no século XVIII. Pertenceu ao mosteiro de Melón e estivo rexida polos monxes deste mosteiro ata a súa exclaustración. O grande escudo abacial sobre a porta de entrada da capela dá fe do dominio dos bernardos de Melón.