En Ceibe todo discorre ao redor da cociña, ao modo das casas tradicionais galegas. Nesta estancia recibíase, charlábase, facíase vida e fogar cando chegaba o frío. O espazo de traballo aberto a unha sala diáfana convida a que os comensais se acheguen a interesarse polas preparacións.

    Situado no centro histórico ourensán, este restaurante ten á fronte a Lydia del Olmo e Xosé Magalhaes, que coa elección do nome, Ceibe (libre en galego), quixeron remarcar a elección do seu propio camiño.

    A sala é un oasis de pedra e madeira no bulicio da cidade. Cada detalle coidado achéganos aos oficios tradicionais. Dende as lámpadas feitas con cestos para recoller a colleita de patacas ata a mesa que descansa sobre un trillo castelán, pasando polos panos de mesa de liño portugués confeccionados pola nai de Xosé ou a vaixela de cerámica de Niñodaguia, cada elemento transmite a identidade deste proxecto.

    Tras sentar á mesa, os comensais son sorprendidos cun percorrido gastronómico pola xeografía galega, no que se fai fincapé na interpretación das receitas de interior, as máis descoñecidas. Poden elixir entre os menús Enxebre ou Esmorga, pero só recibirán a minuta coas elaboracións especificadas ao final. Se acoden no outono e inverno, é probable que degusten carne de caza, cogomelos ou verduras propias da época. No verán nunca faltarán as hortalizas ou o peixe e os mariscos de tempada provenientes da vila mariñeira de Muxía.

    A colaboración con pequenos produtores permite ao equipo controlar a calidade da materia sobre a que aplicar técnicas tradicionais utilizadas en Galicia, como a salgadura do xurelo, do bacallau ou da carne que se usa para o cocido, así como o escabechado dos mexillóns. Así mesmo, a inclusión de encurtidos e fermentos de elaboración propia nas propostas permite alixeirar dixestións e refrescar padais entre pases.

    Lydia e Xosé afirman que dende a súa apertura en 2020 os clientes continúan reclamando o Boliño de cocido, prato concibido como unha homenaxe a Ourense e á Galicia interior, interpretando o cocido a través dun pan doce de dúas fermentacións, recheo coas carnes e unha oblea de repolo, acompañada de caldo aderezado con unto, graxa que identifica o sabor do caldo galego.

    Este e outros bocados son os que converten gozar nunha mesa de Ceibe en nexo entre distintas xeracións, as que lembran os sabores da súa nenez e as que descobren a evolución dunha cociña contemporánea ancorada ás súas raíces.