A ría de Vigo, a pesar da súa concentración de poboación e desenvolvemento urbanístico ofrece boas estampas costeiras. A maior cidade de Galicia está rodeada por un cinto verde de montes e serras que convidan ao paseo e á observación da paisaxe.

Xunto ao próximo monte Alba (503 m), o monte Cepudo (527 m) é o punto de partida deste itinerario que presume de ter as mellores vistas da cidade. Dende este emprazamento divísase gran parte da urbe e un amplo treito da costa sur de Galicia, incluíndo as diferentes bocanas das Rías Baixas.

Cepudo e Alba forman parte dun gran parque forestal, equipado con diversos servizos para os días de lecer. A ermida da Nosa Señora da Alba protexe espiritualmente a ría dende a cima do monte, atraendo a ollada de quen contemple estas paisaxes.

Deixando atrás terras viguesas, o percorrido entra no concello de Nigrán. Chandebrito recíbenos co seu castro e coa igrexa do século XVIII.

De carácter tranquilo e rural, contrasta coas zonas máis costeiras desta comarca do Val Miñor, densamente poboadas. Logo de pasar por Vincios, antes de cruzar por enriba da autoestrada, un desvío á dereita introdúcenos xa na serra do Galiñeiro.

Trátase dunha cadea montañosa que se estende polos concellos de Vigo, Gondomar, O Porriño e Tui até chegar ao monte Aloia, Parque natural que se asenta no sector sueste da serra.

O tránsito polo Galiñeiro transcorre maioritariamente entre tranquilos piñeirais que, de cando en vez, permiten observar os cumios rochosos da serra, incluíndo o monte Galiñeiro, pico máis elevado que acada 705 metros pese á proximidade ao litoral.

Tras diversos desvíos e unha vez superada a aldea de Prado, transitaremos polo monte Aloia, que foi o primeiro espazo de Galicia declarado como Parque Natural, no ano 1979. Actualmente, é o máis pequeno en superficie dos seis parques naturais galegos.

Nas súas, aproximadamente, 750 hectáreas, as favorables condicións climáticas, de mornas temperaturas e con abundante presenza de auga, permiten a convivencia de especies autóctonas (castiñeiros, freixos ou salgueiros) e unha curiosa variedade doutras exóticas (abetos, cipreses ou cedros) resultado da repoboación dos anos 20 dirixida polos enxeñeiros Daniel de la Sota e Rafael Areses. Este último dálle nome ao Centro de Visitantes, a Casa do Enxeñeiro Areses, edificación do 1921 de arquitectura singular dende a que parte unha interesante senda botánica con diversos paneis interpretativos.

Dende o alto da Cruz de San Xiao (664 m) as abondosas vistas permiten interpretar as paisaxes do Baixo Miño, dos vales fluviais dos ríos Louro e Miño, co gran río galego facendo de fronteira natural e administrativa con Portugal e chegando ao mar á altura do monte de Santa Trega, que se pode divisar ao lonxe.

O monte Aloia é tamén lugar de relevancia patrimonial, material e inmaterial. A ermida de San Xiao e San Fins érguese dende o século XVI sobre os restos dun castro. No Alto dos Cubos, os restos castrexos dan paso a unha longa muralla de varios quilómetros e constituída a base de grandes bloques de cachotería sen argamasa, denominada Muralla Ciclópea do Aloia, cuxa función segue a ser unha incógnita.

Os misterios en relación ao monte Aloia levaron a pensar nel como localización do mítico monte Medulio, no que as tribos galaicas preferiron o suicidio á dominación romana. A visita nun día de néboa, reforzará a misticidade do lugar, trasladando o visitante a épocas pretéritas.