A igrexa de San Martiño Pinario reúne elementos do último renacemento e do barroco, moi común en toda a cidade. A planta é dunha soa nave, con capelas laterais inscritas nun rectángulo. A inmensa nave central cóbrese con bóveda de canón con falsos casetóns, e as tres capelas laterais con bóvedas casetonadas. A grande cúpula nervada, apoiada en pechinas, proporciona unha sensación aérea moi marcada. No interior destacan as capelas, realizadas na súa maior parte, no século XVIII, así como os tres retablos, da mesma época, ao que se engade o espléndido coro baixo, do século XVII, onde se representan escenas da vida da Virxe. Os tres retablos son deseñados por Fernando de Casas. Ademais, ao longo deses anos, os monxes ían encargando e engadindo imaxes encargadas na súa maioría ao escultor José Ferreiro. Ao exterior, a fachada da Igrexa, á que se accede a través dunhas fermosísimas escaleiras barrocas, estrutúrase en tres corpos verticais que corresponden coa división interna do templo, e que representan unha profusión decorativa ausente no resto dos muros. Cóbrese con multitude de figuras de santos e coróase, na parte superior, coa escena de San Martiño.