Trátase dunha das antas máis recentes da “Ruta dos dolmens” de Vimianzo. A súa singularidade vén de que a súa estrutura non se corresponde co clásico dolmen de cámara funeraria e corredor. Neste caso só son catro lousas traballadas para encaixar perfectamente unhas con outras e colocadas a modo de caseta. De feito foi usada tradicionalmente como refuxio de pastores.
No interior da Casota as laxes verticais teñen abundantes gravados a base de cruces e coviñas. A lenda conta que unha moura trouxo as súas pedras sobre a cabeza voando mentres fiaba e aleitaba unha crianza.