Descoñécese a data da súa edificación, pero no século XV Rodrigo de Luna impulsa a súa reconstrución. Na porta da fachada leste, antiga entrada, o relevo representa o bautismo da raíña Lupa por parte do Apóstolo. O interior da ermida consta dun único altar presidido pola imaxe pétrea de Santiago, erosionada nos dedos e mans debido ao rozamento dos peregrinos durante séculos. Nas súas inmediacións hai un grupo de rochas e no centro do conxunto dos 10 grandes batolitos, destaca a figura de Santiago sobre unha peaña.

No século XVI, os peregrinos subían as rochas de xeonllos rezando en cada un dos chanzos e remataban o rito pasando a través deles.

A crenza popular asegura que se non se percorren de vivo, se fará de morto. Ademais cada un dos tres ocos recibe un nome: inferno, ceo e purgatorio. A tradición popular atribúellos ao Apóstolo para librarse dos seus perseguidores, asegurando que a pedra cedeu para que Santiago puidese agochar nela a súa cabeza e brazo dereito.