A igrexa foi reconstruída en 1703 aproveitando e conservando elementos románicos primitivos. Está formado por unha soa nave de forma rectangular e ábsida na cabeceira. Durante a reforma engadiúselle a sancristía no lateral esquerdo, é de planta cadrada. O presbiterio é o que conserva a maior riqueza románica. Accédese a el por un arco triunfal lixeiramente apuntado. Dous arcos faixóns tamén apuntados e apoiados sobre semicolumnas con capiteis floridos, sosteñen unha bóveda de canón contrarrestada no exterior por contrafortes. No fondo atópase unha tronera románica. O exterior apenas mostra alteracións. Os seus muros son de cadeirado de granito, cuberto a dúas augas con tella curva e estrutura de madeira, visible no interior; a cornixa con canecillos nos muros norte e sur e pináculos nas esquinas. A fachada, de composición simétrica, ten unha portada con arco de medio punto con arquivoltas e columniñas e relevos no tímpano; sobre ela un pequeno óculo con molduras abucinadas. O conxunto remátase cunha espadaña con dúas campás. No adro están os restos dun antigo baldaquino de pedra con esculturas da Virxe, un anxo, San Pablo, etc nos ábacos.