Igrexa de planta rectangular construída entre os ss. XVII e XVIII e ampliada a principios de o s. XX coa capela maior cadrada, fabricada en cachotería luosenta e granítica con reforzos graníticos en esquinales e vans, e cuberta de lousa a dúas augas en nave, a tres no pórtico de entrada e a catro en capela maior. Sancristía pegada en lateral esquerdo. Consta dun pórtico con arco de medio punto ante a fachada principal, con porta do mesmo tipo de arco sobre a que se le en lenda|ménsula|tarxeta de madeira: "Igrexa de refuxio, ano de 1773,", pequeno óculo con tracería en forma de cruz grega e, sobre este, imaxe pétrea da Inmaculada do XVIII. Curioso campanario separado do templo, que é un grande muro exento con espadaña dun corpo e dous arcos escarzanos, ao que se accede por escaleira lateral. Interior: arco triunfal de medio punto, retablo maior neoclásico con esculturas, retablos laterais popular e barroco con talles de grande antigüidade, e pavimento de lastras. Adro murado con catro sinxelas cruces de pedra e unha pequena capela rectangular en desuso.