O derradeiro solpor

En tempos do imperio romano, o cabo Fisterra era o punto final do mundo coñecido (Finis Terrae). Estritamente falando, por moi pouco esa zona non é a que está máis ao oeste da Europa continental, pero, malia iso, goza do privilexio de contemplar o derradeiro solpor do continente durante dous meses do ano.

A Terra xira cada día sobre si mesma (rotación), cun eixo inclinado 23.5º respecto á eclíptica. Ao mesmo tempo móvese ao redor do sol (translación) e, debido á súa inclinación, o xeito no que a luz solar incide sobre a superficie terrestre varía ao longo do ano, dando como resultado as estacións.

Os equinoccios (21 de marzo e 21 de setembro) son os momentos do ano nos que o sol alumea de igual xeito os hemisferios norte e sur, e sae exactamente polo leste e morre polo oeste. Nos solsticios (21 de xuño e 21 de decembro) acádanse os puntos máximos de inclinación relativa dos polos cara ao sol: cara ao norte no de verán e ao sur no de inverno.

Se trasladamos isto a un mapa de Europa, e proxectamos unha liña de sombra nos solpores ao longo do ano, poderemos comprobar que a Costa da Morte é o lugar onde observar o derradeiro solpor da Europa continental durante dous meses ao ano (do 24 de marzo a 23 de abril e do 18 de agosto ao 19 de setembro). Un evento que se traslada noutras fases do ano ao cabo da Roca ou cabo San Vicente en Portugal, e a outros puntos da costa de Noruega.

Na Costa da Morte, os puntos mais representativos onde se pode observar ese derradeiro solpor son cabo Touriñán, monte Veladoiro (cabo Fisterra) e Alto da Moa (monte Pindo).

Arriba