«A filosofía no fondo da follaxe». Eurípides sentiríase no seu elemento
Inmerso na Galicia tropical xunta as ribeiras do Miño, o xardín do pazo de Pegullal responde a un trazado xeométrico inmediatamente camuflado polas veladuras dunha vexetación exuberante. Como xurdido dun gravado antigo, o escenario invita a considerar «o transcendente». Paisaxes de buxo, agochos. A inquietante intimidade do labirinto. Misteriosos paseos semiocultos á vista inducen a sisudas reflexións
Pegullal evoca o mellor do Mundo Antigo. Un deseño propio do renacemento italiano que busca o equilibrio do clásico. O xardín discorre dun extremo a outro da casa sen perder por iso sincronía. Sebes e estanques alónganse impecables en contraste coa irregularidade da fachada. O conxunto transmite unha serenidade que non é estática pois é o propio xardín o que o impide. Os magnolios, as gardenias, as glicinias que arroiban en abril.
