O "finisterrae" latino designa o lugar no que o mundo deixa de ser coñecido. Este lugar existe no imaxinario colectivo de moitas sociedades atlánticas e outras “fins do mundo” existen en Bretaña ou Cornualles.

A nosa Fisterra, conxuga unha paisaxe costeira arrebatadora coa compoñente mítica, á que se lle suma a circunstancia de punto final do Camiño a Fisterra, prolongación da ruta xacobea a Santiago. Segundo a lenda, xa na época romana atopouse aquí o Ara Solis (Altar do Sol) que o Apóstolo Santiago ordenaría destruír por ser rito pagán. Pero a tradición mantívose e a día de hoxe Ara Solis é o nome dunha coñecida praza do casco antigo, preto da capela da Nosa Señora do Bo Suceso.

Dende o punto de vista xeográfico, Fisterra é un exemplo categórico do que é un cabo. Unha longa península que remata nun potente promontorio no que se situou o faro no ano 1853. No 1888 foi engadido un sinal acústico que, pola similitude do seu son, pasou a ser coñecido como a vaca de Fisterra.

Fisterra é un lugar de referencia na Costa da Morte. A súa ampla tradición mariñeira conta cun gran expoñente na súa lonxa, que conta con espazo habilitado para que os visitantes poidan presenciar as poxas de peixe.

Saíndo da vila, a enseada da Langosteira alberga a praia do mesmo nome, un longo areal de augas transparentes que mira ao lonxe ao monte Pindo. O paso por Sardiñeiro deixa vistas e accesos a novas praias, máis pequenas como son Restrelo ou Estorde.

Un desvío levaranos cara a Redonda e o cabo Cee, de fermosas vistas e onde se sitúa o faro coñecido como faro de cabo C. Tralo paso polo Castelo do Cardeal, construído no século XVII, achegámonos a Corcubión.

Corcubión merece unha parada polo seu coidado Conxunto Histórico-Artístico (declarado no ano 1985) no que destacan as vivendas con galería tan propias de vilas mariñeiras.

A estrada vai pola liña de costa cara a Cee, que practicamente forma un continuo con Corcubión. Cee é a principal vila da comarca, concentrando actividades e servizos. No centro urbano debemos tomar o desvío cara ao Ézaro (Dumbría).

O percorrido deixa o paso por praias como Gures e ofrece unha nova perspectiva do punto de inicio, o cabo Fisterra, que dende lonxe parece descansar sobre o océano. A mole granítica do Pindo aparece fronte á estrada, cada vez máis preto.

O Ézaro é un núcleo pequeno, labrego e mariñeiro. As súas praias de augas azul intenso conviven con dous colosos, a inmensidade do Pindo e o cabo Fisterra no horizonte. Á altura da ponte do Ézaro, un novo desvío dirixe o percorrido cara á fervenza do Xallas.

A desembocadura do río Xallas é única. Un río de tamaño medio que se funde co mar sen tocalo, caendo dunha altura de case 100 metros polas rochas graníticas. O estuario conta cunha pasarela para facilitar o acceso á fervenza dende o Centro de Interpretación da Electricidade, a antiga Central do Castrelo.

O tramo final é un espectáculo. A empinada pista sobe até o miradoiro do Ézaro na procura de amplitude de vistas. O lugar ofrece unha ampla panorámica: cara o sur, o Pindo, coa súa sucesión de cristas graníticas, cara o oeste, en primeiro termo, a desembocadura do Xallas coa súa última volta e ao lonxe, o cabo Fisterra e a inmensidade do Atlántico.