A Gudiña é a porta sueste na que Galicia contacta con Sanabria a través da Mezquita e da Portela da Canda. Esta posición implicou a condición de lugar de paso histórico, punto obrigado de tránsito para arrieiros, seitureiros e peregrinos. Esta circunstancia fixo da Gudiña, moi próxima tamén a Portugal, unha vila dinámica e receptora de xentes de paso, condición que permanece a día de hoxe coas modernas infraestruturas viarias.

A Gudiña, como vila antiga, conserva na parte alta a súa vella estrutura de calellas artelladas pola rúa Maior, eixo central polo que transita a Vía da Prata. Na praza Maior, a carón da igrexa de San Martiño e San Pedro, a Vía da Prata divídese en dous camiños: a variante sur que leva a terras de Verín e a alternativa norte que vai cara a Laza pola serra Seca, o denominado Camiño Antigo ou Verea dos Galegos.

Saíndo da Gudiña o itinerario transcorre pola serra Seca, vento sa e illada pero con extensas vistas sobre os vales e coa compaña de prados, matogueiras e algún castiñeiro que ofrece colorido no outono. A altitude vai en aumento na procura do Alto do Espiño, entorno aos 1.000 metros. O percorrido está salpicado de vendas, antigas pousadas constituídas hoxe en aldeíñas que teñen unha orixe estratéxica ao servizo de arrieiros e seitureiros na procura da antiga sega castelá.

Superada a Venda do Espiño, agárdanos a Venda da Teresa punto no que deixamos a Vía da Prata para dirixirnos cara a Vilariño de Conso.

O Parque Natural do Invernadeiro preséntase fachendoso, coas súas verdes ladeiras que contrastan coas rochas dos cumes e coa neve presente nos inclementes invernos da zona. A orografía configúrase a través dunha sucesión de ondulacións xerada polos regos que descenden cara ao río Camba, embalsado neste tramo polo encoro das Portas.

O desvío cara a Pradoalbar dá paso a un mundo idílico de prados e soutos e introduce ao viaxeiro no val do río Conso. Os regos e regatos baixan do Invernadeiro caendo súbitos ao encontro co río conformando corgos, como se denomina ás fervenzas na zona: Gorbias, Val do Cenza, Suafraga… soberbios ao lonxe.

Edrada, aldea de pequeno tamaño pendurada nunha vertente do río Conso, pode presumir de ter unha das paisaxes mellor conservadas de Galicia, equilibrio entre valores estéticos e naturais, franqueada por fervenzas, verdes prados e un denso souto.

Pradoalbar é o final do percorrido, nun tranquilo val do curso alto do río, destaca a súa igrexa e os vellos peches de pedra das fincas que marcan trazos irregulares. É a porta de entrada á parte máis recóndita do Invernadeiro.