A capela da Virxe das Virtudes, recibe tamén o nome do Soto. Por un lintel, único resto gótico da capela, sábese que foi mandada construír por Nuno Freire de Andrade en 1378. Foi un centro de devoción popular e o seu adro serviu de lugar de enterramento de pobres, práctica que foi prohibida polos mandatos eclesiásticos até 1599, momento no que o arcebispo Juan de S. Clemente consagra o chan que rodea á igrexa para tal fin. 

No século XVII (entre 1672 e 1680), o indiano Andrés Copeiro y Parga, patrocina a reedificación da igrexa. As obras supuxeron a ampliación da mesma tanto ao largo coma ao ancho, a edificación da fachada, a cubrición rematada en bóveda, así como cinco fiestras, a sacristia e dous altares colaterais, sobre unha planta de cruz latina. 

A fachada principal concentra toda a decoración, cunha ampla porta de entrada, de moldura acoutada e flanqueada por semi pilastras.

En 1817, segundo unha inscrición, debeuse construír a espadana, dobre, de características neoclásicas e rematada por un frontón curvo, partido no seu centro. 

No seu interior, destaca un magnífico retablo barroco do século XVIII e columnas salomónicas, profusamente decoradas.