Cóntanos o cóengo López Ferreiro, redescubridor da tumba do apóstolo no ano 1879, que esta igrexa pertenceu a comezos do século XII á belicosa raíña dona Urraca.

Segue a tipoloxía dos templos de ábsida rectangular e é unha das máis completas da comarca.

A nave conserva as tres portadas orixinais, unha delas tapiada. Exteriormente, na ábsida, destaca pola súa decoración a fiestra central. Aos lados, as dúas semicolumnas acaroadas fan a función de contrafortes e contrarrestan as presións que desde o interior exerce o arco apuntado que reforza as bóvedas de pedra.

Nos cumios da nave e da ábsida presenta, respectivamente, unha laboriosa cruz de entrelazo e un fermoso agnus dei.