Levantada no s.XII, probablemente sobre unha necrópole romana, foi sometida ao longo da súa historia a varias transformacións. Ésto leva consigo que neste edificio coexistan diferentes estilos, dende o románico ata o neoclásico, pasando polo gótico ou o barroco. É de planta de cruz latina cunha soa nave, con dúas capelas laterais e unha ábsida na cabeceira. Está cuberta por unha bóveda de canón rebaixada que se apoia en arcos faixóns de medio punto. Os seus muros son de cantería de granito. A fachada principal conserva a portada románica, abucinada con arquivoltas sobre dous pares de columnas. Foi reedificada en 1690, segundo reza unha inscrición. Sobre a portada hai un óculo abucinado. No lateral norte levántase unha torre-campanario.
No interior cabe destacar o baldaquino gótico tardío do s. XVI, situado á entrada e composto por dous arcos conopial tallados con escenas dos Apóstolos e o Descendemento.