Situada nunha carballeira ao norte de Menduíña. Trátase dun templo de estilo neoclásico (S. XIX), froito da reconstrución da súa antiga forma. Un arco de medio punto aparecido tras o retablo, permítenos asociarlle unhas posibles orixes románicas.

Consta dunha soa nave rectangular e unha sancristía anexa cun alpendre. Destaca a súa sobriedade, con poucos elementos decorativos que resaltan as liñas xeométricas e clásicas. Nesta capela venérase a San Amaro o 15 de xaneiro e a Santa  Mariña o 18 de xullo. A principios dos 90, sufriu un incendio do cal só quedaron intactas as campás. Hoxe en día está restaurada, sen retablo, con santos e cuberta novos. Na espadana ten unha cruz. Cruces como estas tamén coroan a parte traseira e o pináculo do teito da sancristía. O atrio da ermida está rodeado por unha muralla, o acceso a este é a través dunhas escaleiras en semicírculo, onde antigamente se atopaba un portalón que impedía o paso ao atrio. Tamén podemos atopar un cruceiro xusto diante do edificio, un palco onde tocan as bandas de gaitas e a casa das «Ánimas» tamén  coñecida como a «Casa das Velas», empregada polas mulleres para rezar polas almas do purgatorio e onde se gardaban os cirios.