Os montes do norte
Un enmarañado macizo de aspecto amable en aparencia levántase case á beira do mar Cantábrico, que acotío envía o seu carrusel de nubes que chocan nestes montes, descargando constantes precipitacións no medio da densa néboa. No inverno, aínda coa súa moderada altura (os cumios apenas rozan os mil metros sobre o nivel do mar), a chuvia transfórmase en neve.
Así, a paisaxe que atopamos no Xistral parece unha réplica de montañas do norte das illas británicas ou de Escandinavia: grandes superficies de turbeiras envoltas na néboa e o misterio. Tanto é así que só hai asentamentos humanos tradicionais nos vales, a moita menor altitude, onde as temperaturas medias son moito máis elevadas. O réxime de precipitacións e a orografía fan que nas súas entrañas nazan numerosos ríos que flúen cara a diferentes concas.
As montañas desta serra explotáronse unicamente para a gandería extensiva, empregando vacas e cabalos que, aínda hoxe, pacen ceibos. Xa ben entrado o século pasado intentáronse cultivar piñeiros cun éxito desigual debido á dureza do clima. Actualmente, o gran recurso enerxético destas serras, o vento, é intensamente aproveitado.